İşçi Sınıfına Selam

~ 12.01.2013, Ataol BEHRAMOĞLU ~

Topkapı Şişecam Fabrikası işçilerinin talepleri son derece yasal, mantıklı ve insaniydi.

Patrona özetle diyorlardı ki: Fabrikayı kapatıp Eskişehirde daha büyüğünü açmana itirazımız yok.

Ama kıdem tazminatımızı verip bizi sokağa atmanı kabul edemeyiz.

Bu fabrikada bunca yıllık emeğimiz, burada kurulmuş bir hayatımız ve sonuçta da doğal olarak emeklilik beklentimiz var.

Sen şimdi diyorsun ki, istiyorsanız gelin, asgari ücretle, sıfırdan, Eskişehirdeki fabrikada işe başlayın.

Bizden, bunu kabul etmemizi bekleme...

Buradaki hayatlarımızı bozarak Eskişehire ya da bir başka fabrikanıza gelmeyi kabul edebiliriz...

Fakat kazanmış olduğumuz özlük haklarımızı koruyarak...

***

Patron ise basitçe şöyle diyordu:

AKP, Mayıs 2008de çıkardığı bir yasayla, genç işçi ve kadınları işe alan işverene önemli kolaylıklar sağlıyor...

Ben, asgari ücretle genç işçi çalıştırmak varken sizi Eskişehirdeki fabrikama niye götüreyim?

Her birinizin yaklaşık yirmi yıllık kıdeminiz, asgari ücretin yaklaşık iki katı maaşınız var...

Kıdem tazminatınızı alın, çekip gidin...

Evli evine, köylü köyüne...

***

İşin özeti buydu...

Geçen yılın son gününde kapanan fabrikanın yerine Eskişehirde çok daha büyüğü kurulmuştu bile.

Topkapıdaki fabrikada çalışan toplam 572 işçiden 420 tanesi Kristal-İş Sendikası üyesiydi.

Patron, sendika üyesi olmayan işçilerden isteyenleri, teknisyen ve memurları (bu sonuncuların ücretlerine yüzde kırk zam yaparak) Eskişehire götürürken, sendikalı işçilerden 135i kıdem tazminatlarını alarak işten ayrıldılar.

Geriye kalan 200 kadar sendikalı işçi ise, yukarıda özetlenen gerekçelerle, patronun taleplerini reddettiler ve şalteri indirilmiş işyerinde kalarak bir anlamda direnişe geçtiler...

***

Yaşam ne kadar gerçek olsa da, romantizmden kurtuluş yok...

İyi ki de yok...

7 Ocak Pazartesi günü Bilgesuya telefon ettiğimde, yakalandığı gripten henüz kurtulamamıştı...

Ama ben daha ağzımı açar açmaz aynı şeyleri düşünmekte olduğumuzu anladık ve çok geçmeden o Ataköyden bir taksiyle ben gazeteden görevli muhabir arkadaşlarla Topkapıdaki fabrikanın önündeydik...

Topkapı-Davutpaşanın karışık dolaşık yollarında tipi altında ilerlerken sanki 19. yüzyılın, daha öncelerin romanlarındaki fabrika sokaklarından geçiyoruz...

Artık sessizliğe gömülmüş Şişecam Fabrikası önünde; sırtlarında kaputları, parkaları, başlarında yün başlıklarıyla, tek bir yürek gibi, tek bir yumruk gibi sımsıkı kümelenmiş işçi topluluğu...

Büyük bir bidonda, kuru ağaç dalları çatırdayarak yanıyor...

Yukarıdaki öyküyü az çok biliyordum, ama Kristal-İşin işyeri baştemsilcisi Sinan Uçar, tipinin, durmaksızın yağan karın altında, bir kez daha, bir çırpıda anlatıveriyor...

Üşümüyorsak, bunun nedeni, bidonda çatırdayan kuru dallardan çok, orada tanık olduğumuz dayanışma ruhu, o dayanışmaya bir ucundan da olsa katılıyor olmanın mutluluğuydu...

***

Topkapı Şişecam Fabrikası işçileri, sayısı bini aşkın bir AKP-polis ordusunun (hangi akla, hangi vicdana hizmet ettiği bilinmez bir emirle) direnişlerini kırmaya gelmeleri karşısında gerilemediler...

Özlük haklarını savunurlarken (Doğu Perinçekin 8 Ocak tarihli yazısında isabetle belirttiği gibi) yalnızlaşmamayı, toplumla birleşmeyi başardılar...

Ve sonucunda da, gerçekten, yeni yılın ilk işçi zaferine imzalarını attılar...

Biz oradayken, yanında yurtdışından bir sendika yöneticisi ve Deri-İş Sendikası başkanı Musa Serviyle direnişçi işçileri ziyarete gelen Kristal-İş Başkanı Bilal Çetintaş, bu satırları yazmakta olduğum 10 Ocak günü, işçi taleplerinin kabul ettirildiğini açıkladı...

İşçi sınıfı, Topkapıda kazanılan başarının mutluluğunu yaşarken, Kozluda yitirdiklerimizin acısını unutmadı, unutmayacak...

Marxın öğretisi bilimsel doğruluğunu, geçerliliğini koruyor, koruyacak...

12 Ocak 2013 - Cumhuriyet

Ataol BEHRAMOĞLU | Tüm Yazıları
Hits: 2045