AB raporunun çöpe atılması sembolik...
Bunu Burhan Kuzu gibi demagog bir politikacı yapmış olsa da, “uygarlık procemiz”in kameralar önünde çöpe gitmesi semboller yüklü bir eylem oldu.
Avrupa Parlamentosu’ndan Alain Lamassoure, eylemin ardından “Bu iş bitmiştir!” dedi: “AB’nin sınırları konusu artık kapanmıştır. 2000’li yılların başlarında gündemde olan Türk sorunu ne Türkler ne de Avrupalılar ortak olmak istedikleri için artık gündemden kalkmıştır!”
Gündemden kalkmak ne kelime, “sorun” çöpe atıldı!
AKP’nin “AB hedefi”, iç siyasette oy avcılığı ve generallerin devre dışı bırakılması için tepe tepe kullanıldıktan sonra misyonunu tamamladı ve gözler önünde çöpü boyladı.
Misyon tamamlanmamış olsa… Kuzu’nun eylemi infial yaratırdı.
Oysa içeride ve dışarıda, vukuat “AKP’dir ne yapsa yeridir” düzleminde ele alındı.
“Açık uçlu müzakerelere” ışık yakan AB Komisyonu’nun ilk “6 Ekim 2004” raporundan tam sekiz yıl sonra, Avrupa dosyası “çöpe” indirgendi.
Tereyağından kıl çeker gibi
İçerde, AB hedefinin araçsallaştırılması iktidar partisi AKP’nin yanına; Brüksel’in “çifte standartları” AB’nin yanına kalmış oldu.
Yol boyu, “hedef” için verilen tavizler keza Avrupa’nın yanına kaldı…
Nasılsa hesap soran yok.
Alan memnun, satan memnun….
Böylelikle projenin rafa kaldırılması, tereyağından kıl çekercesine kolay oldu.
Fatura, kimse tarafından üstlenilmedi ve ortada bırakıldı.
Türk halkı zamanla beklentilerini iskonto ederek, yol ayrımını kanıksadı.
Biz bunun böyle olacağını yolun başında yazdık: “Türkiye, ‘tam üyelik’ hedefini yavaş yavaş iskontolayıp zamanla ‘yeni bir temele’ oturtacak ve kendisine biçilen ‘özel konumu’ kanıksayacak. Hatta bu, oldu bile” diye yazmışım ben mesela, müzakerelerin başlatıldığı 2005 Ekimi’nde (Kanıksamak, 15 Ekim 2005; Sağnak).
Daha çok öncesinde…
Gürültü patırtı kopartılan “müzakere tarihi bayramları” yaşanırken; “AB’nin bon pour l’orient şartları ile ‘Ankara kriterleri’ arasında” asla bu işin olmayacağını defalarca ele almışım…
16 Nisan 2005’te yazdığım yazının başlığı, o tarihte “AB’ye Veda mı?” olmuş. Ankara’nın tavrı öyle net ortadaymış ki; “Hükümet başmüzakereci konusunda ipe un sermekle işe başladı” diye o yazıyı sürdürmüştüm:
“Ankara’da ilk troyka toplantısı, kadınların meydan dayağından geçirilmesiyle karşılandı. Dayağın yarattığı şok, (AB’li) yüksek merciler ağzından Türkiye’ye iletilirken, bu kez piyasaya gazeteciler için ağır hapis cezaları öngören bir TCK çıktı. Karikatüristler dahil önüne gelen gazeteciye dava açan Erdoğan, basına ‘Avrupa’ya servis yapıyorsunuz, ülkeyi ispiyonluyorsunuz’ diye gözdağı vermeye başladı. Hükümeti sorumluluğa davet eden TÜSİAD’ı ‘işinize bakın’ diye payladı...”
Bunlar “niyet okuma” filan değil aşikâr saptamalardı…
Hukuk, kadın, medya, ifade özgürlükleri dili konuşmayan AKP’nin Brüksel’le arpa payı yol alamayacağı açıktı. Biz de açık olan gerçekleri yazıyorduk. Ancak bu yazıların her biri o dönemde; “Sen kim oluyorsun da neşemize limon sıkıyorsun?” görmezliği ve yok varsaymayla karşılanıyordu.
Sesimiz boşlukta yankılanıyordu.
Liberaller yolun başında cümlemizi “Avrupa aleyhtarı” ilan ettiler.
Ne marjinalliğimiz kaldı, ne faşistliğimiz… Ne bunların hepsini kapsayan manada kullanılan “ulusalcılığımız”…
‘Niyet okumacılığı’ değil öngörü
Kör kör parmağım gözüne işaret edilen gerçekler hokus pokus yok edilemeyeceği için, gerçekleri işaret edenleri önce toplu halde “ulusalcı” yaftasıyla işaretleyip entelektüel bağlamda itibarsızlaştırdılar…
“Ne söyleniyor?” demeden, “Bunları söyleyen kim ola?” dediler.
“Ulusalcı” yaftası yiyenlerin söylediği her şey; baştan “kadük” ve “geçersiz” önkabulü ile karşılandığından; sözümona liberaller, “AB ortaoyununu” halka gerçekmiş gibi sunabildi.
Balık hafızalı insanlarımız; proje çöpe atıldığında nasılsa her şeyi unutmuş olacaktı…
Yakın tarih sonra istendiği gibi yazılacaktı…
Gelinen noktada… AKP’nin antidemokratik yapısı AB güzellemeleri ardında saklanamaz hale gelince, liberaller arasında birden “AKP nasıl oldu demokrasi söylemlerini(!) bir yana bıraktı?” sesleri çıkmaya başladı.
Bu çatlak sesler; bizim yıllar öncesinden yapageldiğimiz tespitleri son dönemlerde tekerleği keşfetmenin şehvetiyle yineler oldular.
Ancak bunu yaparken, dönüp özür dileyeceklerine, bizi hâlâ fırçalamaya devam ediyorlar…
Neymiş?
AKP eskiden “AB” ve “demokrasiye” yürürken, ulusalcılar “niyet okumacılığı yaparak”; “AKP’nin niyeti kötü” demekteymiş de..
Bugünün somut olayları üzerinden kelam eden liberaller ilkel “niyet okumacılığını” yapmıyormuş da vs…
Öngörünün adı Türkiye’de “niyet okumacılığı” oluyor!
Öngörüyü vakitlice yapan yok varsayılıyor…
Atı alan Üsküdar’ı geçtikten sonra tekerleği keşfedenler; hem bu acayip rötarı dönüp açıklamak zahmetine katlanmıyorlar, hem yıllar öncesinde “Kral çıplak!” diyenleri ısrarla karalamaya devam ediyorlar.
Hem derslerine çalışmamışlar, hem herkesten şişmanlar!
Ama ne gam! Burası Türkiye.
Tarihin tek hamleyle çöp tenekesine atılabildiği coğrafya bu topraklar.
(Cumhuriyet)
