Buna kısaca “alkış disiplini” de diyebilirsiniz; Başbakan konuşurken, AKP milletvekilleri aynı anda ayağa kalkıyorlar, aynı anda ellerini açıyorlar, aynı anda çırpıyorlar ve aynı anda kesip oturuyorlar…
Bu bir eğitim meselesi…
Görüyorsunuz, sosyal demokrat partilerde bu gibi disiplin yok. Beğenmedikleri bakanı sırtlarına alıp konuşma kürsüsü yerine iki mahalle öteye götürüp bırakıp geldiklerinde bunu görmüştüm.
Oysa Başbakan yeri geldiğinde ses tonu ile adeta “Şimdi alkış” komutu veriyor, aynı anda alkış başlıyor.
Burada kulaklar da önemlidir…
Cenaze namazına durmuş ateist kuzen gibi yan gözle yandakinin eline bakmak yanında, kulaklarla da ilk “şak” sesini kaçırmamalıdır insan…
“Alkış disiplini” tamam da…
Aynı anda ağlamayı nasıl yapıyorlar, onu bilemiyorum…
Bu da bir disiplin gerektiriyordur. Başbakan’ın “şimdi ağlanacak” sinyali beklenir belki. Bu genelde bir başkasının şiirini, bir başkasının adı ile okumakla olur ki, burada önemli olan, ses tonundaki “dertlenmeyi” yakalamaktır.
Ağlamaya hazırlık aşamasında milletvekili aklına ölmüş amcasını getirse de, daha garantili olanı, Bülent Arınç’a tabi olmaktır.
Ve ilk “fırt” sesi duyulur…
Ne bilelim biz…
*
Demek istediğim; biat kültürüne sahip partilerde; tartışma, bireysel görüş, karşı öneri, değişik fikir, farklı ses, tepki, itiraz, mitiraz olmaz…
Kesin itaat vardır…
Biat kültürüdür bu…
Sosyal demokratların içinden çıkamadıkları ise; unutamadıkları birey özgürlükleri, terk edemedikleri kişilikleri, vazgeçemedikleri görüşleri ve tutamadıkları dilleridir…
Bu onların kalitesidir, ama aynı zamanda zafiyetleri… *
Şimdi siz bunu izliyorsunuz; bir yanda rejimin altını üstüne getirmiş, devletin canına okumuş, rezaletlerin bile alkışlandığı bir AKP… Öte yanda hiçbir şey yapmadığı halde içinde kıyametler kopan bir CHP…
Biraz farklı gibi…
(Cumhuriyet 11.11.2010)
