Birbirimize bakalım insan yüzümüzle
İnsanları öldürüp isimsiz toprağa gömenler var.
Birbirimize bakalım.
Arada bir, birbirimize bakalım. Vapurda, trende, tramvayda. İtip geçmeden önce. Arada bir. Elindeki kitabın adı ne, gazete başlığı, sayfa kıvrılmadan öncesi? Beşiktaş maçı kaç kaç?
Bacalar da duman var mı? Evine odun kömür alabilmiş mi?
Fazladan bir leke yüzümüzde; yorgunluk, yaşlılık, hastalık? Aynalarda görülmeyen yaşlılık, hastalık? ayrıntılardan biri; sevgisizlik.
Arada bir bakalım.
Eksik bir lokma bir çocukta.
Sekseninde çalışmak zorunda olan ninenin, dedenin eksik bir tas çorbası kimin sofrasında? Bakalım birbirimize, elden ne gelir, el yalnız kalınca,
Bakalım birbirimizin yalnızlığına.
Yeni terleyen bıyıklarına ergenlerin, telaşına; jilet telaşına. Düğmesi kopan ergen kızların utangaçlığına…
Arada bir bakalım, insanın yürüyüp arkasında bıraktığı insan izine.
Yoksa, insanı öldürüp, isimsiz topraklara isimsiz gömenlere benzeriz!
Utanmadığı, cinayetlerini, katliamlarını, tanrıdan en çok söz edip, en çok Kabil olup, katil olup, utanmayanlara döneriz…
İsimsiz topraklara isimsiz ölüler gömenlere,
Ölüleri isimsiz gömenlere,
Toprağı öldürenlere, öldürüp isimsizleri, dilsiz toprağa gömenlere.
Yoksa,
Bu cümleler gibi yinelenir durur, insanı öldürüp isimsiz topraklara gömmek-
Arada bir yüzlerimizdeki insana bakalım.İnsanı ve yüzünü unutmamak için…
Ölüm gerçektir. Hiç bir ölü beden, hiç bir öyküye, şiire yazıya gerçek boyutlaruyla sığmaz, giremez. Bir bedenin gerçek olarak, ölü bir beden olarak girebildiği tek gerçek yer topraktır. Belki de ateş.
Bu gerçekten dolayıdır ki, ölüye, yani gerçeğe, yani insana saygı duyulur. Bu saygıyı duymayanlar, gerçekten korkan ve onu isimsiz topraklara, isimsiz ölüler olarak gömerler.
Haftanın dizesi; “bu pencerenin arkasında gece titremede” ( Furuğ, Çev. H. Hüsrevşahi, Kavis)
(Birgün 28.02.2011)
